Liczba osób cierpiących z powodu braku bezpieczeństwa żywnościowego w ciągu ostatnich trzech lat wzrosła ponaddwukrotnie: ze 135 mln w 2019 roku do 345 mln – alarmuje jedna z organizacji ONZ, agenda Światowy Program Żywnościowy. I dodaje, każdego dnia 811 mln ludzi kładzie się spać, głodnym.
Światowy Program Żywnościowy (ang. World Food Programme, WFP) potrzebuje 22,2 mld dolarów, aby dotrzeć do 137 mln ludzi w 2022 roku. Jednak, jak zauważa agenda, w sytuacji, gdy globalna gospodarka chwieje się po pandemii COVID-19, przepaść między potrzebami a finansowaniem jest większa niż kiedykolwiek wcześniej.
– Znaleźliśmy się na krytycznym rozdrożu. Aby zapobiec katastrofie głodu, przed którą stoi świat, każdy musi stanąć u boku darczyńców. Ich hojne datki stanowią większość funduszy WFP – czytamy w oświadczeniu.
Także firmy z sektora prywatnego mogą wspierać pracę Programu poprzez pomoc nie tylko w postaci wkładu finansowego, ale także wymiany wiedzy. Agenda zachęca do tego także miliarderów z całego świata.
– Potrzeby są niebotyczne, zasoby osiągnęły dno – pisze WFP w swojej depeszy.
Dlaczego świat cierpi głód bardziej niż kiedykolwiek?
Za wzmożony kryzys głodu odpowiada w 2022 roku kombinacja czterech czynników.
Po pierwsze, nadal największym motorem głodu jest konflikt – 60 proc. głodujących na świecie żyje na obszarach dotkniętych wojną i przemocą. Wydarzenia rozgrywające się w Ukrainie są kolejnym dowodem na to, jak wojna karmi głód, zmuszając ludzi do opuszczania domów i niszcząc źródła dochodów.
Innym powodem są wstrząsy klimatyczne, które uprawy i środki do życia oraz osłabiają zdolność ludzi do samodzielnego wyżywienia.
Świat nadal odczuwa również konsekwencje gospodarcze pandemii COVID-19. Te prowadzą do bezprecedensowego poziomu głodu.
I wreszcie – rosną koszty dotarcia do potrzebujących. Cena, jaką WFP płaci za żywność, wzrosła o 30 proc. w porównaniu z 2019 r., czyli o dodatkowe 42 mln dolarów miesięcznie.
Kto głoduje?
Od suchego korytarza Ameryki Środkowej i Haiti, przez Sahel, Republikę Środkowoafrykańską, Sudan Południowy, a następnie na wschód do Rogu Afryki, Syrii, Jemenu i aż do Afganistanu, wokół świata rozciąga się tzw. pierścień ognia – czyli strefa, w której dochodzi do wzmożonych wstrząsów klimatycznych. Te doprowadzają miliony ludzi na skraj głodu.
W krajach takich jak Nigeria, Sudan Południowy i Jemen, WFP już stoi przed trudnymi decyzjami, takimi jak zmniejszenie racji żywnościowych, aby móc dotrzeć do większej liczby osób potrzebujących. To równoznaczne z zabieraniem jedzenia głodnym, by nakarmić innych, głodujących.
WFP ostrzega, że głód spowoduje zwiększoną migrację. Pokazała to już historia: kiedy agendzie zabrakło funduszy na wyżywienie syryjskich uchodźców w 2015 roku, nie mieli innego wyjścia, jak opuścić obozy i szukać pomocy gdzie indziej, co przyniosło jeden z największych kryzysów uchodźczych w najnowszej historii Europy.
„Zatrzymajmy głód. Teraz”
WFP potwierdza, że należy zwiększyć poziom pomocy humanitarnej, a jednocześnie budować społeczności tak, by dążyły do przełamania zależności od pomocy humanitarnej.
Dowody pokazują, że takie podejście się opłaca. W ciągu zaledwie trzech lat do 2021 r. WFP i lokalne społeczności przekształciły 272 tys. akrów jałowych pól w regionie Sahelu, na obszarach Afryki północnej, w produktywną ziemię uprawną, zmieniając życie ponad 2,5 mln ludzi oraz przyczyniając się do osiągnięcia pokoju i względnej stabilności.
W Bangladeszu w 2020 r. WFP udzieliło pomocy pieniężnej 145 tys. osób, którym groziła powódź. To umożliwiło im kupowanie żywności i leków, ochronę krytycznych aktywów oraz transport zwierząt gospodarskich i rodzin w bezpieczne miejsca, zapobiegając stratom i szkodom. Zmniejszyło to koszty reagowania kryzysowego o ponad połowę.
Jednak aby osiągnąć Zero Hunger, pieniądze nie wystarczą. Tylko wola polityczna może zakończyć konflikt w miejscach takich jak Jemen, Etiopia i Sudan Południowy, a bez zdecydowanego politycznego zobowiązania do powstrzymania globalnego ocieplenia , jak określono w porozumieniu paryskim, główne czynniki głodu będą nadal w mocy.
